ตัวชี้วัดที่สำคัญคือ ครูยังไม่มีโอกาสได้เห็นแววตาแห่งความกระหายใคร่รู้ของนักเรียนป. ๓ ทั้ง ๒ ห้องเลย ภาพที่ครูเห็นนั้นมีเพียงความกระตือรือร้นที่จะได้ทำกิจกรรมสนุกๆ จากประสบการณ์ของครูที่เคยสัมผัสนักเรียนชั้นโต ๆ มาแล้ว ๓ ปี ทำให้พอจะบอกตัวเองได้ว่าที่เห็นนี้ยังไม่ใช่... ๒ สิ่งนี้แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

     ความกระหายใคร่รู้เป็นพลังภายในที่จะขับเคลื่อนผู้เรียนไปสู่ความรู้ ต่างๆ ที่พวกเขาสนใจอยู่ในขณะนั้น ส่วนความตื่นเต้นอันเป็นอาการที่จะได้ทำกิจกรรมสนุกๆ นั้นเกิดจากการเร้าของครู...ซึ่งเป็นสิ่งเร้าจากภายนอก

     แต่ ๓ สัปดาห์ที่ผ่านมา กลับหลงลืมที่จะทำสิ่งนี้ เพราะฉันมัวแต่กำแผนในมือแล้วสอนตามนั้น แล้วเด็กก็ได้เรียนรู้ตามนั้นเท่านั้น ... พลังการเรียนรู้ของเด็กจึงยังไม่ได้ถูกเปิดออกมา

     แต่ก็ยังมืดมนจนกระทั่งสอนครบทุกห้องในวันพฤหัส วันศุกร์เป็นวันที่ไม่มีชั่วโมงสอนสอน เพราะเป็นวันที่จะต้องการเข้าสังเกตการสอนของครูรุ่นพี่ แต่เรื่องราวของเด็ก ๆ ยังวนเวียนอยู่ในหัวไม่ไปไหน

     และแล้วก็มีเรื่องที่แว้บเข้ามาในความคิด คือเมื่อวันจันทร์ในขณะที่สอนนักเรียนห้อง ๑ เด็ก ๓-๔ คน ไม่สนใจเรียน เลยเดินเข้าไปถามว่าทำอะไร เค้าตอบว่ากำลังจดชื่อเทพกันอยู่ ครูเลยบอกว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา เด็กคนหนึ่งก็บอกว่าขอจดให้เสร็จก่อนได้มั๊ย ก็เลยบอกเด็กไปว่า ถ้าหนูสนใจเรื่องเทพครูจะเล่าให้ฟัง แต่มีเงื่อนไขว่า หนูจะต้องตั้งใจเรียนก่อน...

     ครูเลยเรียกคุยก่อนที่จะกลับ ถามถึงเหตุผลที่เขาาวิ่งพล่านไม่หยุด เขาก็ตอบไม่   ได้ แล้วก็พูดออกมาว่าบอกว่าเคขาไม่ฉลาด เขาโง่ ครูก็เลยบอกว่า หนูไม่ได้โง่ ครูเห็นความฉลาดของหนูในหลายๆ เรื่อง เช่น หนูจำชื่อเทพได้เยอะแยะเลย เขาก็เลยเล่าว่าดูมาจากหนัง หลังจากนั้นที่คุยเรื่องนี้กันไปสักสักพักก็นัดกันว่าพรุ่งนี้ครูจะเล่า เรื่องเทพแห่งปัญญาให้ฟัง ให้มาโรงเรียนแต่เช้า