เนื่องจากภาคเรียนวิมังสานี้ หน่วยวิชาภูมิปัญญาภาษาไทยระดับช่วงชั้น ๒ จัดการเรียนการสอนโดยใช้หนังสือเรียนวรรณกรรมปฏิสัมพันธ์

     ซึ่งเป็นหนังสือเรียนที่อุดมไปด้วยวรรณกรรม บทร้อยกรอง นิทาน ข้อเขียนที่มีภาษาคมคาย แฝงข้อคิดปรัชญาที่น่าสนใจ สามารถกระตุ้นให้เด็กคิดและถ่ายทอดออกมาในเชิงภาษาได้ดี กิจกรรมการเรียนที่จะทำให้เด็กๆ สามารถเข้าใจสิ่งที่นำเสนออยู่ในหนังสือเล่มนี้จึงต้องมีความหลากหลายน่าสนใจ และหนึ่งในกิจกรรมที่ครูอ้อ (วนิดา) กับครูนัท (นันทกานต์) เลือกมาให้เด็กๆ ได้ฝึกฝนตนเองและเข้าใจในข้อคิดปรัชญาที่แฝงอยู่ในวรรณกรรม ๓ เรื่อง ๓ รส คือ การทำละคร

     นักเรียนแต่ละห้องจะได้รับมอบหมายให้ทำละคร ๑ เรื่อง โดยนักเรียนจะต้องจัดการดูแลตั้งแต่ขั้นตอนแรกจนกระทั่งขั้นตอนสุดท้ายด้วยตนเอง มีคุณครูเป็นที่ปรึกษา (อยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ) เท่านั้น เมื่อให้โจทย์นี้กับเด็กๆ ไปแล้ว ครูอ้อกับครูนัทก็แอบเป็นห่วงอยู่ว่าเด็กๆ จะทำได้ไหม แต่เมื่อตกลงใจแล้วว่าจะลองทำก็ต้องแข็งใจรอดูผลงานกันว่าจะได้หรือไม่ได้ และเด็กๆ ก็ไม่ทำให้ผิดหวังจริงๆ ค่ะ

     ความประทับใจที่เกิดขึ้นกับครูอ้อและครูนัทคือ ก่อนการแสดงประมาณ ๑ ชั่วโมง นักเรียนทั้ง ๓ ห้องรวมตัวกันในห้องด้วยตัวเองอย่างพร้อมเพรียงโดยไม่ต้องให้ครูควบคุมดูแล ซักซ้อมทำความเข้าใจบทบาทหน้าที่กัน มีนักเรียนคนหนึ่งบอกกับเพื่อนๆ ว่า “วันนี้เราจะจับเก้าอี้ที่ใช้ตั้งฉากให้ดีที่สุด” หลายคนอาจมองว่าถ้าตัวเองได้แสดงอยู่หน้าเวทีแล้วจะเป็นคนที่สำคัญ จริงๆ แล้วทุกหน้าที่สำคัญและโอบเอื้อกันอยู่ เพราะฉะนั้นการที่เด็กมองเห็นคุณค่าในหน้าที่ของตนก็นับว่ายอดเยี่ยมแล้ว

     แต่คุณค่าของกิจกรรมนี้ที่เหนือความคาดหมาย คือทำให้ครูอ้อและครูนัทได้เรียนรู้ว่า ถ้าเราไว้ใจ ให้เกียรติ ให้โอกาส เด็กก็สามารถสร้างสรรค์สิ่งต่างๆ ได้มากมายและทำได้ดีด้วย เราเพียงแต่เป็นพี่เลี้ยงเฝ้าดูอยู่ห่างๆ เพราะฉะนั้นบางครั้งการจ้ำจี้จ้ำไชหรือคิดแทนให้หมด (เพราะคิดว่าเขาเป็นเด็ก คงทำไม่ได้หรอก) ก็อาจเป็นการปิดกั้นโอกาส ปิดกั้นศักยภาพของเด็กๆ ที่เรารักโดยไม่รู้ตัวก็ได้ คราวหน้าเราผู้ใหญ่ทั้งหลายคงต้องมีมุมมองในการจัดการเรียนรู้และดูแลเด็กๆ ของเรากันอย่างเปิดกว้างมากขึ้นเสียแล้ว งานนี้ครูอ้อกับครูนัทก็คงต้องปิดท้ายชั่วโมงเรียนประจำภาควิมังสาด้วยคำว่า “ขอบคุณค่ะเด็กๆ”