"เป้าหมายแรกที่ตั้งใจจะสร้างพื้นที่ปลอดภัยสำหรับนักเรียน ก็บรรลุผล เพราะนักเรียนได้ใช้พื้นที่ตรงนี้ในการบอกเล่าเรื่องราวความสุข ความทุกข์ให้ครูฟัง ทำให้ปัญหาหลายๆ อย่างลุล่วง และหลายๆ คนก็ใช้พื้นที่ตรงนี้ในการเรียนเพิ่มเติมกับครูบางท่าน

        บางครั้งมีการใช้ห้องนี้เรียนถึง ๒ วิชาในเวลาเดียวกัน เช่นใช้เป็นห้องเรียนศิลปะ กับห้องเรียนจิตวิทยาซึ่งเป็นวิชาเพิ่มเติมไปพร้อมกัน ตอนแรกคุณครูวิที่สอนศิลปะก็เกรงว่านักเรียนที่เรียนศิลปะจะไม่มีสมาธิในการวาดรูป แต่ผลกลับเป็นตรงกันข้าม เพราะนักเรียนกลับมีสมาธิในการวาดรูปดี และพร้อมกันนั้นก็ยังได้เรียนวิชาไปด้วย หลายครั้งที่คุณครูถามคำถาม นักเรียนที่นั่งเรียนอยู่อย่าง “ครูพักลักจำ” สามารถร่วมตอบในประเด็นที่กำลังเรียนกันอยู่ได้อย่างน่าทึ่ง ทำให้คุณครูวิเห็นว่าดี เลยเชิญชวนคุณครูท่านอื่นให้ลองมาสอนในเวลาเดียวกันนั้นด้วยความเต็มใจ เพราะว่าเด็กที่กำลังเรียนศิลปะอยู่ก็จะได้รับประโยชน์ไปพร้อมกันด้วย"

มีห้องสมุดอยู่ที่หลังโต๊ะครู

       หลังโต๊ะครูทุกท่านจะมีชั้นวางหนังสือซึ่งมีหนังสืออยู่ไม่น้อย ทั้งหนังสืออ่านเล่น หนังสือวิชาการที่หนัก ๆ และหนังสือที่น่าสนใจที่ครูแคทยืมนักเรียนไว้เมื่อตอนนักเรียนมาสอบอ่านหนังสือนอกเวลา (แต่ยังไม่ได้อ่าน) รวมทั้งหนังสือการ์ตูนที่ยึดมาได้เมื่อนักเรียนหยิบขึ้นมาอ่านไม่ถูกเวลา ชั้นวางหนังสือหลังโต๊ะครูจึงไม่ต่างอะไรกับห้องสมุดจิ๋วๆ ที่มีนักเรียนแวะเวียนมาขออ่านกันตลอด บางคนมาขออ่านหนังสือจิตวิทยาเบื้องต้นที่อยากเรียน แต่เนื่องจากเลือกวิชาเรียนที่เน้นหนักไปทางสายวิทยาศาสตร์จึงไม่มีเวลาเรียน

        นักเรียนบางคนบอกว่า “ถ้าอยากอ่านหนังสือการ์ตูนเล่มใหม่ๆ ต้องมาที่นี่ เพราะคุณครูจะมีการ์ตูนเล่มใหม่ๆ (ที่ได้มาจากพวกเรา) เสมอ” ถึงแม้ว่านักเรียนจะมาขออ่านการ์ตูน แต่เมื่อเขามาหาเราได้ก็แปลว่า นั่นเป็นเวลาที่เขาว่างจากเรียน และไม่ต้องคอยแอบอ่านแบบผิดที่ผิดเวลา ผิดมารยาท แล้วเราก็ได้สอน ; ) เรื่องต่างๆ ให้เขาอีกมากมายโดยมิได้ตั้งใจพื้นที่ในห้องสี่เหลี่ยมนี้ได้กลายเป็นทั้งห้องเรียน ห้องพักครูที่ไม่มีกำแพงกั้น ได้กลายเป็นพื้นที่ปลอดภัย พื้นที่แห่งการแบ่งปันความรู้ ประสบการณ์ สุข ทุกข์ของกันและกัน ห้องนี้ไม่มีกำแพงฉันใด ภายในจิตใจของผู้ใช้ห้องก็ไม่มีกำแพงฉันนั้น

“มองดีๆ แล้วจะเห็น ดี”